Who’s that girl?

Geboren op vijf september als zondagskind met een gewicht van vier kilo tweehonderd. Mijn eerste levensjaren verliepen heel gestaag, rustig en braaf. Ik was een normale eter. Niets om over naar huis te schrijven. Maar op de leeftijd van acht jaar kwam er een gedaanteverandering. Dat rustige kind veranderde in een wervelwind! Agressief, onhandelbaar maar wat het meest verontrustend was, het begon alles ongecontroleerd in de mond te steken. Was het door de turbulente karakters ten huize Witteboon of door de uithuizigheid van de ouders of mama zelf die het ene dieet na het andere uitprobeerde met als gevolg een ziekenhuisopname, “who knows?”.

Waar ik me ten volle bewust ben geworden van mijn overgewicht was in het medisch centrum op school. Ik kreeg een brief mee naar huis waarop in dikke letters stond: “Vetzucht”! Wist ik veel wat dit woord betekende…

Sindsdien begon ik met mijn moeder dokters- na doktersbezoek af te leggen op zoek naar evenwicht in mijn voedingsgewoonte. Gelukkig stam ik uit een sportieve zwemfamilie en was ik toen in een select clubje opgenomen als competitiezwemster. Klein van postuur, dik buikje maar ik zwom alsof mijn leven ervan af hing. Met één doel voor ogen, mijn trainer niet teleurstellen, miste ik geen enkele training en competitiewedstrijd, maar mollig bleef ik!

Omdat mijn ouders veel uithuizig waren kwam mijn lieve grootmoeder voor ons koken. Lekker, maar de echte Vlaamse kost. Wat ook niet ten goede kwam aan mijn gewicht. Wat ook een magische aantrekkingskracht op mij had was onze snoepkast! En zeker als ik dan alleen thuis was… Dan ging ik op ontdekkingstocht naar al dat lekkers!

Aan beweging ontbrak het mij niet, na mijn zwemperiode begon ik rond mijn twaalfde paard te rijden. Mijn nieuwe passie was geboren: de natuur, het contact met de dieren, ik kon er werkelijk uren van genieten.

Mijn vriendinnen hadden al vrouwelijke vormen en oog voor het mannelijk geslacht maar ik bleef een ‘klein blokje vet’, heel onzeker en het liefst alleen met de dieren.

Eindelijk was het dan zover, rond de leeftijd van veertien was ik ongesteld. Deze hormonale verandering in mijn lichaam heeft er voor gezorgd dat ik uiteindelijk wat vorm kreeg, minder vet en groeide tot 1m76.

Ik stond eigenlijk helemaal niet stil bij mijn uiterlijk maar de complimentjes van de jongens deden me toch bewuster omspringen met mijn voeding. Er moest geen leegte meer worden opgevuld maar soms stak de draak de kop op en had ik een eetbui.

Op de leeftijd van achttien jaar werd ik aangespoord door een kennis van de manege om deel te nemen aan een Miss verkiezing. Dit zou helemaal niet in mij opgekomen zijn maar ik vond het wel leuk en met de steun van mijn moeder gingen we op ontdekking. Met de overwinning op zak was dit de start van mijn modellencarrière.

Met een sportief lichaam en een normaal gewicht was ik voor de modewereld eigenlijk te zwaar. Dit heeft mij heel mijn carrière achtervolgd. Toen begon mijn dieetgeschiedenis pas echt. Het ene crashdieet na het andere heeft mijn lichaam helemaal uit evenwicht gebracht. Gelukkig was ik, dacht ik, op de juiste manier met gezondheid bezig en heb ik nooit geëxperimenteerd met pillen of dieetcocktails. Wel hield ik er een Spartaanse levensstijl op na met weinig, weliswaar gezond eten, afgewisseld met eetbuien en dan weer extreem veel sporten. Zo had ik een opdracht voor twee maanden in Japan niet gekregen omdat ik op mijn heupen een centimeter te veel had. Dergelijke ervaringen zijn nefast voor het het zelfbeeld van een jong meisje.

Hoewel ik mijn fotoshoots met veel plezier deed, vooral dan in het buitenland, lag er altijd een enorme druk op mijn schouders om toch maar te voldoen aan de normen van de modellenwereld qua afmetingen en gewicht.

Niemand van mijn agentschap wist van mijn eetstoornis. Een normaal gewicht was voor mij al een hele overwinning en nu moest ik voortdurend onder dat gewicht zitten. Dit vergde veel “bloed, zweet en tranen”. Zware teleurstellingen na castings probeerde ik te compenseren met veel zoet. Het gevolg was een enorm schuldgevoel nadien.

De verlossing kwam toen ik zwanger was. Sneller dan voorzien maar heel gewenst was ik op vijfentwintig jaar in verwachting! Eerst moest ik nog met mijn vijf maanden in mijn trouwjurk passen die op maat was gemaakt maar dan… geen regels, geen principes, alles kon en alles mocht. Dit was een tijd van puur genieten op elk gebied. Ik at alles wat ik lekker vond en al zo lang had moeten missen. Ik kon me toch verschuilen achter mijn buik. Dit had ik nog nooit mee gemaakt, en niemand die met het vingertje stond te wijzen van “is dit wel goed voor jou” Zelfs mijn gynaecoloog vond mijn buitensporig aantal kilo’s geen probleem. Zijn mening was, als het op medisch gebied geen verwikkelingen meebrengt, is het alleen een probleem voor jezelf.

Zo was ik negen maanden later de trotse moeder met twintig kilo meer dan mijn oorspronkelijke gewicht. Zelf had ik daar geen probleem mee, tenzij als ik kraambezoek kreeg van mijn collega’s mannequins. Dan was ik toch wel beschaamd en werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt.

Na een tijdje was ik die tentkleding echt wel beu. Ik kreeg zelfs de vraag na drie maanden wanneer ik zou gaan bevallen. Dit was de druppel die de emmer deed overlopen en weer besloot ik om te gaan vermageren.

Ik liet me begeleiden door een dokter die me een heel streng dieet gaf. Aan wilskracht en discipline had ik geen gebrek. Dit was ik gewoon uit mijn jeugdjaren. Maar het diëten en veel eten wisselde zich weer af zoals vanouds.

Twee jaar later was ik terug zwanger maar deze keer was al dat eten minder aantrekkelijk. Waarschijnlijk met in het achterhoofd hoeveel moeite het me telkens weer kostte om al die kilo’s er weer af te werken.

Ik genoot enorm van mijn kindjes en paarden. Met mijn overgewicht was ik toen niet zo bezig. Ik zat op mijn roze wolk. Als een donderslag bij heldere hemel kondigde mijn toenmalige echtgenoot aan dat hij wou scheiden. Voor ik het goed en wel besefte was hij al vertrokken.

Dit was een keerpunt in verband met mijn voeding en uiterlijk. In mijn onnoemelijk verdriet kreeg ik bovendien te horen van een vriend van mijn ex-man: “Wat dacht je nu; hij trouwt een fotomodel en twee kinderen later veranderd ze in een dikke boerin! ”

Nu had ik twee keuzes: of mijn verdriet weg eten en richting obese gaan of sporten en zo een beter gevoel over mezelf krijgen.

Ik heb gekozen voor het laatste. Mijn dagelijkse looptraining werd mijn tweede natuur en gezonde voeding mijn houvast.

Omdat ik wist dat dit een levensopdracht zou worden kon ik er maar beter mijn beroep van maken en zo ben ik begonnen als coach bij Weight Watchers.

Een echt evenwichtige eter was ik niet maar na een verwennerij had ik toch altijd de discipline om nog eens hard te trainen. Op deze manier kon ik mijn gewicht min of meer stabiel houden. Maar mijn problematiek rond mijn eetstoornis was steeds aanwezig.

Na een sportongeval heb ik meer dan een jaar moeten revalideren en kon ik ook daarna mijn looptraining niet meer hervatten. Dit heeft mij heel veel frustratie gegeven en mijn gewicht ging weer de hoogte in.

Weer ging ik aan het diëten. Zo heb ik ondertussen ook nog een HCG- kuur gevolgd met goed resultaat. Maar als we het probleem niet bij de wortels aanpakken blijft alles een maat voor niets.

Zo is mijn overgewicht als bij velen een symptoom van een veel dieper probleem: de haat- liefdesverhouding met eten wat ik van mijn moeder had geleerd als jong meisje, het onbewust gebruik van eten als troostmiddel, de controle te houden en genot te verschaffen. Patronen die zijn ontstaan in mijn kindertijd die ik ondertussen heb ontrafeld maar toch altijd op de loer liggen in een moeilijk moment.

Hoewel ik mijn moeder niets verwijt heb ik mijn best gedaan om dit patroon niet door te geven aan mijn dochter. Ze was ook een mollig kindje maar ik heb zelf het voorbeeld gegeven met gezonde voeding, sport en de juiste levensingesteldheid. Maar ik merk, hoe goed je ook het voorbeeld geeft, dat de media een heel belangrijke rol speelt in dit alles. Ze geven een vertekend beeld aan de opgroeiende meisjes. Hoe slanker, hoe meer succes. Onbewust spiegelt ieder zich aan het schoonheidsideaal.

Wat ik kan concluderen na een verleden van diëten is dat ik een zogezegd ‘vet- gen’ heb en heel vatbaar ben voor gewichtstoename zeker als ik dan ook nog minder aan het sporten ben en me neerslachtig voel. Ik kan beduidend minder eten dan de gemiddelde vrouw van mijn lengte en leeftijd. Verder ben Ik ook heel gevoelig aan koolhydraten; deze laten me onmiddellijk verdikken. Ik moet er dus op letten om mijn insulineniveau zo constant mogelijk te houden. Maar vooral dat dit patronen zijn die ontstaan zijn in onze kindertijd. Als we hier echt komaf mee willen maken is het heel belangrijk om :

1. Welke lessen kun je leren uit je huidige gedrag en wat heb je nog te leren voordat je dit los kunt laten?2. Waar wil jij je energie op richten? Wat zijn de doelen die je werkelijk wilt bereiken in je leven en hoe wil jij ten opzichte van eten en jezelf staan?

3. Wat moet er nog besproken, gerepareerd, opgeruimd worden voordat je werkelijk de omslag kunt maken en kunt herstellen van je eetstoornis?

4. Wat is normaal eten? Hoe doe je dat ook als je angst hebt om aan te komen? Wat is belangrijk om op te letten en hoe verander je je huidige gewoontes?

5. Hoe sta jij ten opzichte van jezelf en hoe ontwikkel je een positief zelfbeeld en zelfvertrouwen.

6. Wat gebeurt er bij jou in de wisselwerking met anderen? Kun jij dan nog aangeven wat je wilt of nodig hebt? Of laat je je beïnvloeden door wat anderen van je vinden of willen en verlies je jezelf uit het oog?

7. Je hebt je doelen helder, weet waar je voor staat en wat je wilt. Hoe zorg je nu dat je je doelen ook bereikt en kun je, ook als je valt, weer opstaan en doorgaan?

Dit leer ik je allemaal gedurende een 3- maanden programma waar we mee aan de slag gaan. Gebaseerd op het vrijvaneetstoornis principe van Charlie Paludanus.

Mij verdiepen in deze materie is mijn passie en door mijn enthousiasme wil ik met veel plezier mensen doen inzien hoe veel meer het leven te bieden heeft als je niet heel de dag met je gewicht en eten bezig bent! Ik kan je hierbij helpen!

Herken je je in dit verhaal? Aarzel niet om me te contacteren als je nog met vragen zit!